W krajach latynoskich panują ogromne kontrasty społeczne:

  większość ludzi należy do tzw. ,,gorszej kategorii”;
  problem ubóstwa i bezdomności dotyka aż 40% społeczeństwa;
  dzieci i młodzież przeważnie nie mają możliwości kształcenia się, są ,,dziećmi ulicy”;
  bezrobocie jest główną przyczyną zintensyfikowanych kradzieży, która nie dotyczy całego społeczeństwa Ameryki Południowej, jednakże budzi generalny niepokój i brak poczucia bezpieczeństwa;
 brak edukacji generuje kolejne problemy w późniejszych latach życia.

W krajach azjatyckich sytuacja wygląda trochę inaczej:

  w XX wieku przeważająca liczba państw Azjatyckich stały się potęgami gospodarczymi;
  przykładowo Korea Południowa jest jednym z najbardziej rozwiniętych krajów świata, posiada nowoczesną technologię m.in. sztuczną inteligencję;
  większość Koreańczyków i Koreanek nie dożywa później starości, ponieważ wg. statystyk OECD to Korea Południowa ma niechlubny zaszczyt tytułu kraju z największą liczbą samobójstw. Dlaczego tak się dzieje? Młodzi Koreańczycy są rozczarowani swoją sytuacją – są przygnębieni natłokiem dóbr elektroniki, zamknięci w wirtualnym świecie, który zamiast poszerzać ich horyzonty, zwiększa poczucie samotności.